Ποδηλατικές διαδρομές στον Πάρνωνα:
Οι διαδρομές για ποδήλατο βουνού (ΜΤΒ) χωρίζονται σε κατηγορίες διαφορετικού επιπέδου δυσκολίας, ανάλογα με το πόσο δύσκολες είναι σε επίπεδο τεχνικής (αν δηλαδή περνούν από σημεία απότομα, κακοτράχαλα κλπ), αλλά και σε επίπεδο αντοχής (αν περιλαμβάνουν πολλή ανηφόρα και πολλά χιλιόμετρα).
Οι διαδρομές που σχεδιάστηκαν με σημείο εκκίνησης και τερματισμού τα Τσίντζινα ανήκουν στις κατηγορίες μικρής, μεσαίας και μεγάλης δυσκολίας σε επίπεδο τεχνικής και μεσαίας και μεγάλης δυσκολίας σε επίπεδο αντοχής. Οι διαδρομές μικρής τεχνικής δυσκολίας αποτελούνται μόνο από δασικούς δρόμους (από τους οποίους περνάει και αυτοκίνητο), ενώ εκείνες της μεσαίας και μεγάλης δυσκολίας περιλαμβάνουν και μονοπάτια (πεζοπορικά) μέσα στο δάσος, στα οποία θα συναντήσει κανείς δυσκολίες και κινδύνους, η ασφαλής αντιμετώπιση των οποίων προϋποθέτει αρκετή εμπειρία στο χειρισμό του ποδηλάτου (και μερικές φορές κατάλληλο ποδήλατο, με αναρτήσεις, δισκόφρενα και χοντρά λάστιχα).
Οι 2 διαδρομές σε δασικούς δρόμους:
Υπάρχουν δύο σηματοδοτημένες διαδρομές στον Πάρνωνα, με σημείο εκκίνησης τις παρυφές των Τσιντζίνων και τερματισμό στο ίδιο σημείο.
Στην αρχή οι δύο διαδρομές ακολουθούν την ίδια χάραξη, λίγο αργότερα όμως χωρίζουν και η μία (πιο δύσκολη) ακολουθεί μεγαλύτερη πορεία, ενώ η άλλη επιστρέφει στο σημείο εκκίνησης γρηγορότερα. Η μεγαλύτερη έχει μήκος 48 χλμ, ενώ η μικρότερη 38 χλμ. Και οι δύο ξεκινούν με ανάβαση σε χωματόδρομο από τα 1.040μ μέχρι τα 1.357μ, μετά κατηφορίζουν μέχρι τα 805μ (συναντούν τα χωριά “Πλατανάκι” και “Άγιο Βασίλειο”, όπου μπορεί κανείς να πιει ή να φάει κάτι) και στη συνέχεια ανηφορίζουν, στην περίπτωση της “μεγάλης” διαδρομής ως τα 1.580μ, και στην περίπτωση της “μικρής” ως τα 1.410. Η μικρή διαδρομή στη συνέχεια κατηφορίζει ως το σημείο εκκίνησης ενώ η μεγάλη περνάει από το παλιό καταφύγιο του ΕΟΣ Σπάρτης, ανηφορίζει ακόμη λίγο και φτάνει και αυτή στο τέλος της.
Και οι δύο διαδρομές απαιτούν καλή φυσική κατάσταση των ποδηλατών που θα τις επιχειρήσουν, όπως και καλοσυντηρημένα ποδήλατα, με καλά λάστιχα και φρένα, καθώς οι κατηφόρες είναι απότομες και παρατεταμένες.
Κινούνται και οι δύο σε δασικούς δρόμους, προσβάσιμους και σε αυτοκίνητα (το χειμώνα πιο δύσκολα λόγω λάσπης) και για λίγα χιλιόμετρα σε άσφαλτο (μεταξύ των δύο χωριών κυρίως). Τα τοπία τα οποία συναντά κανείς στη διαδρομή είναι πανέμορφα, στο μεγαλύτερο μέρος τους καλυμμένα με πυκνό δάσος πεύκης ή ελάτης και η θέα από κάποια σημεία είναι καταπληκτική.
Στην περίπτωση που κάποιος θέλει να κάνει μια πιο εύκολη διαδρομή είναι και αυτό εφικτό, αν συνδυάσει τις δύο παραπάνω. Επειδή όμως σήμανση για την περίπτωση αυτή δεν υπάρχει, θα πρέπει να συμβουλευτεί χάρτη ή συσκευή gps.
Οι διαδρομές σε μονοπάτια:
Τα πεζοπορικά μονοπάτια γύρω από τα Τσίντζινα μπορούν μερικές φορές να χρησιμοποιηθούν και από έμπειρους ποδηλάτες βουνού, αν βέβαια η μορφολογία του εδάφους το επιτρέπει. Ανάμεσα στα εννέα μονοπάτια που βρίσκονται στην περιοχή, τα τέσσερα είναι κατάλληλα για ποδηλασία. Από αυτά, κάποια είναι μικρής, κάποια μέτριας και κάποια μεγάλης τεχνικής δυσκολίας.
Μονοπάτι Τσίντζινα - Μονή Αγ. Αναργύρων (Μάκη πάμε σπίτι)
Το μονοπάτι με την ονομασία “Μάκη πάμε σπίτι” ή “Το ράσο του μοναχού” ξεκινά από την πλατεία των Τσίντζινων με τη μορφή καλντεριμιού και συνεχίζει προς το μοναστήρι κινούμενο στην όχθη της ρεματιάς, η οποία το καλοκαίρι έχει ελάχιστο νερό, ενώ το χειμώνα και την άνοιξη αρκετό. Αυτό το κάνει πιο δύσκολο να ποδηλατηθεί τις πιο υγρές εποχές, αφού το ίχνος του περνάει μερικές φορές από τη μια μεριά της ρεματιάς στην άλλη, ενώ κινείται και μέσα στην κοίτη της για μερικά μέτρα. Δεν πρόκειται για ιδιαίτερα δύσκολο μονοπάτι, αφού οι κλίσεις του είναι στο μεγαλύτερο μέρος του μικρές (υπάρχουν σημειακά κάποια τμήματα με μεγάλη κλίση, τα οποία ο λιγότερο έμπειρος θα τα περάσει περπατώντας) και δεν περνάει από πολύ βραχώδη σημεία. Όταν είναι βρεγμένο βέβαια μπορεί να γλιστράει, και αυτό συμβαίνει συχνά, λόγω της εγγύτητάς του με το υδάτινο στοιχείο. Το συνολικό του μήκος ξεπερνά τα 4 χιλιόμετρα και η διαδρομή είναι ιδιαίτερα όμορφη, καθώς περνά μέσα από παλιά μποστάνια και δίπλα από καταπράσινα σημεία με διάφορα δέντρα και θάμνους. Το μονοπάτι καταλήγει στην πανέμορφη Μονή Αγίων Αναργύρων, όπου μπορεί κανείς να ξαποστάσει και να πιει νερό από την πηγή που βρίσκεται μέσα στο προαύλιο. Η επιστροφή πρέπει να γίνει από τον ασφαλτόδρομο που συνδέει τη Μονή με τα Τσίντζινα.
Μονοπάτι Πευκιάς - Τσίντζινα ("Κελί" ή "Can can")
Το πιο δύσκολο μονοπάτι της περιοχής, με πολλά επικίνδυνα, απότομα και πετρώδη κομμάτια. Θα αποζημιώσει τον πολύ έμπειρο ποδηλάτη βουνού που επιζητά την πρόκληση και θέλει να συναντήσει μεγάλες απαιτήσεις σε τεχνική και ικανότητες ισορροπίας. Ξεκινά από την τοποθεσία “Πευκιάς”, προσβάσιμη μόνο από δασικό (αρκετά ανηφορικό) δρόμο βόρεια του χωριού, για να καταλήξει στον παλιό σταθμό της Πυροσβεστικής, λίγο έξω από το χωριό.
Το πρώτο τμήμα του μονοπατιού είναι και το πιο δύσκολο, με πολλά περάσματα από σημεία με φυτευτή πέτρα και βράχια, απότομες κλίσεις και κλειστές στροφές. Μετά το πρώτο μισό, το τεραίν γίνεται πολύ πιο εύκολο, το ίχνος φαρδαίνει και το μονοπάτι καταλήγει σε έναν στενό δασικό δρόμο με μεγάλη κατηφορική κλίση, πριν τελειώσει πάνω από το χωριό. Η συνολική διαδρομή είναι περίπου 2,5 χλμ.
Μονοπάτι "Του εργολάβου"
Το μονοπάτι αυτό ξεκινά από δασικό δρόμο κοντά στην πηγή “Βρύση Κονιακίτη” και καταλήγει στον δασικό δρόμο λίγο πιο κάτω. Είναι το ένα από τα δύο μονοπάτια που ενώνουν τους δυο αυτούς δρόμους, και ήταν το πιο ενδιαφέρον μέχρι που ένας εργολάβος υλοτομίας κατέστρεψε το μισό, ανοίγοντας δρόμο για ξύλευση με μπουλντόζες. Το ίχνος του τώρα πότε είναι εμφανές και πότε όχι, τα τμήματα όμως που ακόμη υπάρχουν είναι πολύ όμορφα και ευχάριστα για τους έμπειρους ποδηλάτες. Η δυσκολία του είναι μέτρια, κυρίως λόγω της μεγάλης κλίσης στο μεγαλύτερο τμήμα του. Το τεραίν γενικώς είναι ομαλό και χωμάτινο (καλυμμένο σε πολλά σημεία με πούσια από τα πεύκα).
Μονοπάτι "Berm motherfucker, berm"
Το παράλληλα κινούμενο μονοπάτι με αυτό “Του εργολάβου” λέγεται “Berm motherfucker, berm”, λόγω της μορφής πολλών από τις στροφές του, οι οποίες διαθέτουν από φυσικού τους το χαρακτηριστικό “σήκωμα” στην εξωτερική τους πλευρά, ώστε ο αναβάτης να μπορεί να τις πάρει με μεγαλύτερη ταχύτητα. Οι πολύ έμπειροι αναβάτες θα το ευχαριστηθούν δεόντως, χρειάζεται προσοχή όμως, γιατί οι κατηφορικές του κλίσεις είναι μεγάλες και οι στροφές δεν είναι όλες το ίδιο ασφαλείς.
Ξεκινά και αυτό από το δασικό δρόμο κοντά στην πηγή “ Βρύση Κονιακίτη” και καταλήγει σε ρεματιά, όπου ο αναβάτης είτε πρέπει να ακολουθήσει το ίχνος της (περπατώντας) μέχρι να συναντήσει τον δασικό δρόμο είτε να στρίψει δεξιά και να ακολουθήσει δασικό δρόμο που θα τον βγάλει στο σημείο εκκίνησης, έχοντας κάνει έναν κύκλο.
Άλλα μονοπάτια στον Πάρνωνα :
Ο Πάρνωνας διαθέτει ένα πολύ πλούσιο δίκτυο από μονοπάτια, πολλά από τα οποία μπορούν να ποδηλατηθούν. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε τα δύο μεγαλύτερα από αυτά, τα οποία είναι α) αυτό που κατεβαίνει από το καινούριο καταφύγιο του ΕΟΣ Σπάρτης μέχρι το χωριό Βαμβακού και β) εκείνο που κατηφορίζει από τον Άι-Λια στο οροπέδιο του Πάρνωνα μέχρι τη Μονή Μαλεβής. Τα χαρακτηριστικά τους είναι ποικίλα (σε διάφορα τμήματα της διαδρομής), ωστόσο και τα δύο απαιτούν εμπειρία και τεχνική από τους ποδηλάτες.
